De avonturen in houtje touwtje land...
Door: Andrea
21 September 2012 | Nederland, Niekerk
14 juli 2012, het is zo ver. Ons avontuur in houtje-touwtje land gaat beginnen. Om kwart voor 9 zijn de eerste avonturiers al op het station in Enschede en het ziet er naar uit dat we voor lopen op schema. Ware het niet dat Tobias de trein gemist had en we uiteindelijk om kwart voor 10 Enschede uitrijden op weg naar Praag. Door menigeen aangeduid als de mooiste hoofdstad van Europa.
Tobias is wakker en biedt direct aan te navigeren. Marleen (de reisleidster) vindt het prima. En zo gaan we op weg. Gelukkig hebben we een gevarieerd gezelschap en zijn we van alle markten thuis. Voor al onze kwaaltjes kunnen we terecht bij Ines, onze huisapotheek. Onderweg verwachten we van Nicolette wat informatie over de flora en fauna in de omgeving, helaas overnachtte zij de avond voor ons vertrek bij haar broer en leerden we de echte Nicolette pas uren later kennen, zodra de bus begon te rijden, de oogjes dicht en het snaveltje toe. Mocht het tent opzetten niet lukken dan kon Hugo Hein altijd een huis voor ons bouwen, Tobias kent Praag op zijn duimpje en krijgt direct de taak ons morgen de stad te laten zien en Lukas ontpopte zich als een ware navigator, die overigens ook heel boeiend kon vertellen over nano-technologie. Zelfs de Tsjechiesche schones waren niet veilig voor zijn kennis en kunde.
Eenmaal in Praag groeit het Tobias boven het hoofd en komt Lukas assisteren. Zijn manier van werken: ga maar even terug naar de Radlicka, dan weten we waar we zijn…Na wat hulp van behulpzame Tsjechen rijden we om vijf over acht de camping op. Helaas is de receptie om 20.00 uur gesloten en moeten we dus zelf een plekje zoeken. Nicolette stapt uit de bus met de legendarische woorden: Wat een dag he? Pas veel later ontdekken we dat dit haar ochtendmantra is, veelal gehoord nog voor de dag goed en wel begonnen is. Dit belooft wat.
Na wat prutswerk staan dan toch echt alle zeven tenten en niemand heeft nog zin om te koken. Dus gaan we op zoek naar een pizzeria. Dit bleek ook een niet al te makkelijke opgave. Dus uiteindelijk belanden we op een gezellig terras midden tussen de betonblokken. Maar we zijn blij met voedsel, dus niemand klaagt. Op een voorzichtige ‘wat ’n dag he?’ na. Aan het eind van de avond heeft Nicolette toch de grootste slinger, dus de opmerking over de zware dag zijn we al snel vergeten.
Even na tienen komen we terug op de camping, nou ja, aan de poort van de camping. Marleen blijkt een goed georganiseerde reisbegeleider te zijn, de poorten zijn gesloten. Tijd voor Ines om haar eerste angst onder ogen te zien. Met hoogtevrees en voornamelijk vrees voor haar kleren klimt ze toch de hekken omhoog en belanden we allemaal zonder kleerscheuren achter het hek van de camping. Nadat we de camping nog tijdje hebben wakker geschud gaan we rustig slapen.
De volgende dag nemen we de metro naar het centrum, nadat Marleen sleutels voor het hek heeft gevraagd. Want hoe leuk het avontuur ook was, vanavond graag via de normale weg de camping op.
Ook deze dag heeft veel voor ons in petto. Na een mooie wandeling door Praag en over de heuvel langs de burcht scheurt Marleen uit haar enige lange broek die ze bij zich heeft. (Tip: neem nooit minder mee dan je nodig hebt…) Gelukkig is er een Esprit store, waar de broek direct vervangen wordt. Weliswaar wordt daar een pinpas geblokkeerd, waardoor Marleen is aangewezen op de groep.
Lukas en Tobias willen graag een ritje op een segway maken, maar geven een heel andere dimensie aan deze sport. Versiertrucs vliegen over het plein.
Lukas: ‘I thought it was cheaper.’
Medewerker: ‘Who, me?’
Lukas: ‘No! The Segway!’
Hein: ‘Ik wist niet dat ze jou ook in het rood hadden Lukas!’
Ook de term pedo krijgt in Praag een heel andere betekenis. Aangezien een pedofiel aan kinderen zit, maar een orthopedagoog aan je voeten, een orthodontist aan je tanden en een pedagoog zich met de ontwikkeling van kinderen bezig houdt, zijn Marleen en Nicolette de weg kwijt. We houden het er maar op dat pedo voet betekent.
Aangezien pizza gister niet gelukt is doen we vandaag nog een poging. Lukas bestelt lasagne en Marleen is bang jaloers te worden als het dan gebracht wordt, maar kiest op aanraden van Nicolette toch een pizza. ‘It’s like she knows…’ Als het eten gebracht wordt zit Lukas met een pruillipje te zoeken naar zijn kleine beetje lasagne op een immens bord. Gelukkig zijn we allemaal erg met hem begaan en delen de pizza’s. Hoewel Ines iets te voorbarig was om het aan te bieden, na twee dagen eet ze eindelijk een normale portie voedsel.
De metro maakt bijzondere gevoelens bij iedereen los. Lukas zit doods (op zn Zwols) voor zich uit te staren, Ines en Hein voeren een geanimeerd gesprek en vervolgens wordt er een horror film geschreven.
Nadat alle reizigers zijn omgekomen, blijkt Marleen die dan toch gewoon Andrea heet nooit als reisbegeleider op reis te zijn geweest. Ze komt terug in Enschede in een Fiat Panda of een kutfiesta, zonder medereizigers en met een grote sticker van noFun ipv noSun achterop de ruiten.
Nadat we uitgerekend hebben dat we met z’n allen zo’n 1800 HRC hamburgers wegen en Ines de geit heeft buiten gezet, spelen we het grote slaapzakken spel.
De tweede dag Praag is voor een aantal van ons iets te veel van het goede en we bekijken de Astronomische klok vandaag dan ook maar van één kant, het terras. Tobias en Lukas doen nog wel een poging cultureel Praag verder te ontdekken, maar Hugo kan het na een paar uur niet meer bekoren en voegt zich bij ons op het terras.
Op weg naar het HaardRock cafe vertelt Lukas ons dat Fries geen dialect is maar een taal. Zijn Friese bloed kruipt waar het niet gaan kan, hij heeft erg zijn best gedaan om het te verbergen, maar het komt gestadig aan naar de oppervlak. De muziek in het Hard Rock cafe kan ieders goedkeuring wegdragen, vooral de veelzijdigheid. Tobias: ‘dit is dan weer heel andere muziek.’ ‘Dit is reclame, Koen’.
Op de terugweg naar de camping rekenen we uit dat we met z’n allen 1800 HaardRock hamburgers wegen, niet onbelangrijke en overbodige informatie…
Op de camping komen we er tijdens een spelletje tekenfilm intro’s er achter dat Calimero een zeer vooruitstrevende pionier was, hij was namelijk de eerste met een ipad (of eipet) en Barbapappa wordt benoemd tot de eerste echte vette Nederlandse rap. Na deze openbaringen spelen we allen het grote slaapzakkenspel, om de volgende dag fris en fruitig Praag te verlaten.
Vandaag rijden we naar het Lipnomeer. Koen kiest eieren voor zn geld en laat Lucas navigeren. We rijden een heel stuk langs het meer en langs de Vltava rivier, waarvan we pas veel later beseften dat dit gewoon de Moldau is. Het was misschien leuk geweest dit eerder te weten, maar helaas een gemiste kans en de welgemeende excuses van Marleen. We rijden redelijk snel het Sumava Nationaal Park voorbij omdat iedereen wel zin heeft even te chillexen op de camping. Als de tenten eenmaal staan gebeurd er ook niet veel meer, het lijkt wel vakantie.
De volgende dag na een rustig ontbijt gaan we de Vltava rivier op. We verwachten een rafttocht, maar het blijkt meer een rustig dagje varen te worden. Nadat voor iedereen duidelijk is wat de bedoeling is, als ook Koen en Lucas weten hoe de peddel het water in moet, varen we weer richting camping. Marleen en Nicolette houden de stemming er lekker in door alle Nederlandse schlagers de revue te laten passeren. Wanneer we met z’n allen ‘ik voel me zo verdomd alleen’ van Danny de Munck inzetten voelt een boot met twee Tsjechische families zich geroepen hierop een antwoord te geven, dat geeft ons moed en we gaan dus nog even door met ‘Malle Babbe’ ‘Ik zie een ster’ ‘Een vrijgezel’ ‘Westenwind’ ‘Morgen wordt alles anders’ en ‘Waarheen, waarboor’ niet te vergeten. We passeren vele Mojito barren of Bokito barren, het is maar hoe je ze bekijkt. Bijna aan het eind van de trip gaat er voor Marleen een wereld open, Danny zingt niet ‘als m’n vader schipper is’, maar ‘als m’n vaders schip er is.’ (Dit was een onverwachte openbaring, waar ze al menigeen van op de hoogte heeft gesteld nadien.)
’s Avonds op de camping krijgen we bezoek van een viertal Tsjechen, waarvan er één verstaanbaar Engels spreekt en ook ons kan verstaan. Ze zingen een aantal knijters van Tsjechische hits en wij dragen het Wilhelmus voor. Ook legt de vriendelijke man ons uit wat de bedoeling is van het varen op de Vltava, als we dat eens eerder geweten hadden…
Op dag vijf zijn we ineens met z’n tienen, waarom dit op mijn lijstje uitspraken staat, Joost mag het weten, die was niet mee, dus zal hij het ons ook niet kunnen vertellen. Als voetnoot heb ik toegevoegd, wine women and singing. Dit was een uitspraak van onze Tsjechische vriend, maar wat hij ermee bedoelde kan ik niet meer bedenken, suggesties zijn welkom ;)
Aan het eind van de avond zijn we in ieder geval over ons genre heen, de gene waren we allang voorbij…
De volgende dag vertrekken we richting Cesky Budjejovic. In het centrum eten we pizza en nuttigen we een echte Budweiser, waarna we naar het bezoekerscentrum van de fabriek van Cesky Budjejovic vertrekken. Door de uitstekende navigatiekwaliteiten van Lucas (ga maar even terug naar het centrum, dan weten we waar we zijn) komen we net op tijd aan voor een rondleiding uit de middeleeuwen. Desalniettemin hebben we genoten. We rijden door naar Cesky Krumlov, waar de grote groep elkaar kwijt raakte en we in kleine groepjes de stad verkennen. Het valt niet mee hoor, 6 mensen bij elkaar houden…
Onderweg naar de camping verteld Koen enthousiast over een boek dat je zeker moet lezen. ‘Ik weet zeker dat je het leuk vind. Als je er doorheen komt tenminste, want ze zijn nogal lang…’:s
Vrijdag plannen we een rustdag, want het is een druk en vol programma…We rijden naar een Spa waar we een dagje gaan relaxen. Marleen neemt dit erg serieus en na twee rondjes sauna vind ze een plekje om even te tukken. Een diepe tuk, want de EHBO werd er bijna bij gehaald om haar wakker te krijgen. Het is net als wakker worden in het ziekenhuis en vier verwachtingsvolle, maar verbaasde blikken naar beneden zien kijken. We zijn lekker tot rust gekomen…
Van Trebon rijden we verder naar Kutna Hora, waar Ines nog een mooie mamma appelsap in ziet, maar om deze te vermelden gaat me iets te ver. We doen een rondje cultuur, waaronder het moet genoemd, het Knekelhuis. Je moet het gezien hebben om te begrijpen, maar ondergetekende begrijpt het nog steeds niet.
In de Zilvermijn van Kutna Hora bloeit er iets op tussen Lukas en Nicolette, maar dat blijft in het donker.
Onze laatste camping in Tsjechie is bij Nancy en Erik. We zijn allen deze eigenaren eeuwig dankbaar voor het aanleggen van het zwembad. Niet dat het zwembad nu zoveel toevoegde, wel de hutjes die wij aangeboden kregen voor het ongemak. Wat een heerlijkheid. Twee nachten konden wij vertoeven in een hutje met vier bedden, dus genoeg plaats om onze rotzooi kwijt te kunnen en weer op te ruimen. Michael wordt erg gewaardeerd door het open laten van het hotel na tienen. Zo konden we de op een na laatste dag fris door rijden naar Dresden. Wat deze stad nog in het programma deed weet bijna niemand, hoewel Lukas en Koen hebben genoten van de cultuur van weer een of andere kerk. De rest had het wel gezien, het plan was Dronken uit Dresden, Lam naar Leipzig en gebroken naar huis. Maar na deze chillex vakantie was er weinig gebrokenheid bij, ik heb genoten!
De laatste avond werd er door Koen een prachtig gedicht voorgedragen aan Marleen, of Barbara, want ook zij liet nog even haar gezicht zien, ondergetekende heeft dit zeer gewaardeerd. (Het wachten is nog wel op het filmpje, dat privé op Youtube komt te staan….)
Koen, Tobias, Hein, Heino, Hugo, Robin, Jochem, Lukas, Joost, Jasper, Ines, Sienes, Iris, Nicolette, Nico, Let, Truus en Carolien, BEDANKT!! Mijn eerste noSun avontuur was top! Dankzij jullie! Want aan het Houtje Touwtje land en de invulling van het programma heeft het niet gelegen.
Groetjes
Marleen, Sabien, Thea, Liesje, Barbara en Andrea
PS Hier rust ik verder, gelukkig hebben we de foto’s nog
En een aantal woorden niet vergeten: meelkoekjes, de grootste slinger, krang, de geit verzetten, pedo, verblijfscanule en pakjedrager
Tobias is wakker en biedt direct aan te navigeren. Marleen (de reisleidster) vindt het prima. En zo gaan we op weg. Gelukkig hebben we een gevarieerd gezelschap en zijn we van alle markten thuis. Voor al onze kwaaltjes kunnen we terecht bij Ines, onze huisapotheek. Onderweg verwachten we van Nicolette wat informatie over de flora en fauna in de omgeving, helaas overnachtte zij de avond voor ons vertrek bij haar broer en leerden we de echte Nicolette pas uren later kennen, zodra de bus begon te rijden, de oogjes dicht en het snaveltje toe. Mocht het tent opzetten niet lukken dan kon Hugo Hein altijd een huis voor ons bouwen, Tobias kent Praag op zijn duimpje en krijgt direct de taak ons morgen de stad te laten zien en Lukas ontpopte zich als een ware navigator, die overigens ook heel boeiend kon vertellen over nano-technologie. Zelfs de Tsjechiesche schones waren niet veilig voor zijn kennis en kunde.
Eenmaal in Praag groeit het Tobias boven het hoofd en komt Lukas assisteren. Zijn manier van werken: ga maar even terug naar de Radlicka, dan weten we waar we zijn…Na wat hulp van behulpzame Tsjechen rijden we om vijf over acht de camping op. Helaas is de receptie om 20.00 uur gesloten en moeten we dus zelf een plekje zoeken. Nicolette stapt uit de bus met de legendarische woorden: Wat een dag he? Pas veel later ontdekken we dat dit haar ochtendmantra is, veelal gehoord nog voor de dag goed en wel begonnen is. Dit belooft wat.
Na wat prutswerk staan dan toch echt alle zeven tenten en niemand heeft nog zin om te koken. Dus gaan we op zoek naar een pizzeria. Dit bleek ook een niet al te makkelijke opgave. Dus uiteindelijk belanden we op een gezellig terras midden tussen de betonblokken. Maar we zijn blij met voedsel, dus niemand klaagt. Op een voorzichtige ‘wat ’n dag he?’ na. Aan het eind van de avond heeft Nicolette toch de grootste slinger, dus de opmerking over de zware dag zijn we al snel vergeten.
Even na tienen komen we terug op de camping, nou ja, aan de poort van de camping. Marleen blijkt een goed georganiseerde reisbegeleider te zijn, de poorten zijn gesloten. Tijd voor Ines om haar eerste angst onder ogen te zien. Met hoogtevrees en voornamelijk vrees voor haar kleren klimt ze toch de hekken omhoog en belanden we allemaal zonder kleerscheuren achter het hek van de camping. Nadat we de camping nog tijdje hebben wakker geschud gaan we rustig slapen.
De volgende dag nemen we de metro naar het centrum, nadat Marleen sleutels voor het hek heeft gevraagd. Want hoe leuk het avontuur ook was, vanavond graag via de normale weg de camping op.
Ook deze dag heeft veel voor ons in petto. Na een mooie wandeling door Praag en over de heuvel langs de burcht scheurt Marleen uit haar enige lange broek die ze bij zich heeft. (Tip: neem nooit minder mee dan je nodig hebt…) Gelukkig is er een Esprit store, waar de broek direct vervangen wordt. Weliswaar wordt daar een pinpas geblokkeerd, waardoor Marleen is aangewezen op de groep.
Lukas en Tobias willen graag een ritje op een segway maken, maar geven een heel andere dimensie aan deze sport. Versiertrucs vliegen over het plein.
Lukas: ‘I thought it was cheaper.’
Medewerker: ‘Who, me?’
Lukas: ‘No! The Segway!’
Hein: ‘Ik wist niet dat ze jou ook in het rood hadden Lukas!’
Ook de term pedo krijgt in Praag een heel andere betekenis. Aangezien een pedofiel aan kinderen zit, maar een orthopedagoog aan je voeten, een orthodontist aan je tanden en een pedagoog zich met de ontwikkeling van kinderen bezig houdt, zijn Marleen en Nicolette de weg kwijt. We houden het er maar op dat pedo voet betekent.
Aangezien pizza gister niet gelukt is doen we vandaag nog een poging. Lukas bestelt lasagne en Marleen is bang jaloers te worden als het dan gebracht wordt, maar kiest op aanraden van Nicolette toch een pizza. ‘It’s like she knows…’ Als het eten gebracht wordt zit Lukas met een pruillipje te zoeken naar zijn kleine beetje lasagne op een immens bord. Gelukkig zijn we allemaal erg met hem begaan en delen de pizza’s. Hoewel Ines iets te voorbarig was om het aan te bieden, na twee dagen eet ze eindelijk een normale portie voedsel.
De metro maakt bijzondere gevoelens bij iedereen los. Lukas zit doods (op zn Zwols) voor zich uit te staren, Ines en Hein voeren een geanimeerd gesprek en vervolgens wordt er een horror film geschreven.
Nadat alle reizigers zijn omgekomen, blijkt Marleen die dan toch gewoon Andrea heet nooit als reisbegeleider op reis te zijn geweest. Ze komt terug in Enschede in een Fiat Panda of een kutfiesta, zonder medereizigers en met een grote sticker van noFun ipv noSun achterop de ruiten.
Nadat we uitgerekend hebben dat we met z’n allen zo’n 1800 HRC hamburgers wegen en Ines de geit heeft buiten gezet, spelen we het grote slaapzakken spel.
De tweede dag Praag is voor een aantal van ons iets te veel van het goede en we bekijken de Astronomische klok vandaag dan ook maar van één kant, het terras. Tobias en Lukas doen nog wel een poging cultureel Praag verder te ontdekken, maar Hugo kan het na een paar uur niet meer bekoren en voegt zich bij ons op het terras.
Op weg naar het HaardRock cafe vertelt Lukas ons dat Fries geen dialect is maar een taal. Zijn Friese bloed kruipt waar het niet gaan kan, hij heeft erg zijn best gedaan om het te verbergen, maar het komt gestadig aan naar de oppervlak. De muziek in het Hard Rock cafe kan ieders goedkeuring wegdragen, vooral de veelzijdigheid. Tobias: ‘dit is dan weer heel andere muziek.’ ‘Dit is reclame, Koen’.
Op de terugweg naar de camping rekenen we uit dat we met z’n allen 1800 HaardRock hamburgers wegen, niet onbelangrijke en overbodige informatie…
Op de camping komen we er tijdens een spelletje tekenfilm intro’s er achter dat Calimero een zeer vooruitstrevende pionier was, hij was namelijk de eerste met een ipad (of eipet) en Barbapappa wordt benoemd tot de eerste echte vette Nederlandse rap. Na deze openbaringen spelen we allen het grote slaapzakkenspel, om de volgende dag fris en fruitig Praag te verlaten.
Vandaag rijden we naar het Lipnomeer. Koen kiest eieren voor zn geld en laat Lucas navigeren. We rijden een heel stuk langs het meer en langs de Vltava rivier, waarvan we pas veel later beseften dat dit gewoon de Moldau is. Het was misschien leuk geweest dit eerder te weten, maar helaas een gemiste kans en de welgemeende excuses van Marleen. We rijden redelijk snel het Sumava Nationaal Park voorbij omdat iedereen wel zin heeft even te chillexen op de camping. Als de tenten eenmaal staan gebeurd er ook niet veel meer, het lijkt wel vakantie.
De volgende dag na een rustig ontbijt gaan we de Vltava rivier op. We verwachten een rafttocht, maar het blijkt meer een rustig dagje varen te worden. Nadat voor iedereen duidelijk is wat de bedoeling is, als ook Koen en Lucas weten hoe de peddel het water in moet, varen we weer richting camping. Marleen en Nicolette houden de stemming er lekker in door alle Nederlandse schlagers de revue te laten passeren. Wanneer we met z’n allen ‘ik voel me zo verdomd alleen’ van Danny de Munck inzetten voelt een boot met twee Tsjechische families zich geroepen hierop een antwoord te geven, dat geeft ons moed en we gaan dus nog even door met ‘Malle Babbe’ ‘Ik zie een ster’ ‘Een vrijgezel’ ‘Westenwind’ ‘Morgen wordt alles anders’ en ‘Waarheen, waarboor’ niet te vergeten. We passeren vele Mojito barren of Bokito barren, het is maar hoe je ze bekijkt. Bijna aan het eind van de trip gaat er voor Marleen een wereld open, Danny zingt niet ‘als m’n vader schipper is’, maar ‘als m’n vaders schip er is.’ (Dit was een onverwachte openbaring, waar ze al menigeen van op de hoogte heeft gesteld nadien.)
’s Avonds op de camping krijgen we bezoek van een viertal Tsjechen, waarvan er één verstaanbaar Engels spreekt en ook ons kan verstaan. Ze zingen een aantal knijters van Tsjechische hits en wij dragen het Wilhelmus voor. Ook legt de vriendelijke man ons uit wat de bedoeling is van het varen op de Vltava, als we dat eens eerder geweten hadden…
Op dag vijf zijn we ineens met z’n tienen, waarom dit op mijn lijstje uitspraken staat, Joost mag het weten, die was niet mee, dus zal hij het ons ook niet kunnen vertellen. Als voetnoot heb ik toegevoegd, wine women and singing. Dit was een uitspraak van onze Tsjechische vriend, maar wat hij ermee bedoelde kan ik niet meer bedenken, suggesties zijn welkom ;)
Aan het eind van de avond zijn we in ieder geval over ons genre heen, de gene waren we allang voorbij…
De volgende dag vertrekken we richting Cesky Budjejovic. In het centrum eten we pizza en nuttigen we een echte Budweiser, waarna we naar het bezoekerscentrum van de fabriek van Cesky Budjejovic vertrekken. Door de uitstekende navigatiekwaliteiten van Lucas (ga maar even terug naar het centrum, dan weten we waar we zijn) komen we net op tijd aan voor een rondleiding uit de middeleeuwen. Desalniettemin hebben we genoten. We rijden door naar Cesky Krumlov, waar de grote groep elkaar kwijt raakte en we in kleine groepjes de stad verkennen. Het valt niet mee hoor, 6 mensen bij elkaar houden…
Onderweg naar de camping verteld Koen enthousiast over een boek dat je zeker moet lezen. ‘Ik weet zeker dat je het leuk vind. Als je er doorheen komt tenminste, want ze zijn nogal lang…’:s
Vrijdag plannen we een rustdag, want het is een druk en vol programma…We rijden naar een Spa waar we een dagje gaan relaxen. Marleen neemt dit erg serieus en na twee rondjes sauna vind ze een plekje om even te tukken. Een diepe tuk, want de EHBO werd er bijna bij gehaald om haar wakker te krijgen. Het is net als wakker worden in het ziekenhuis en vier verwachtingsvolle, maar verbaasde blikken naar beneden zien kijken. We zijn lekker tot rust gekomen…
Van Trebon rijden we verder naar Kutna Hora, waar Ines nog een mooie mamma appelsap in ziet, maar om deze te vermelden gaat me iets te ver. We doen een rondje cultuur, waaronder het moet genoemd, het Knekelhuis. Je moet het gezien hebben om te begrijpen, maar ondergetekende begrijpt het nog steeds niet.
In de Zilvermijn van Kutna Hora bloeit er iets op tussen Lukas en Nicolette, maar dat blijft in het donker.
Onze laatste camping in Tsjechie is bij Nancy en Erik. We zijn allen deze eigenaren eeuwig dankbaar voor het aanleggen van het zwembad. Niet dat het zwembad nu zoveel toevoegde, wel de hutjes die wij aangeboden kregen voor het ongemak. Wat een heerlijkheid. Twee nachten konden wij vertoeven in een hutje met vier bedden, dus genoeg plaats om onze rotzooi kwijt te kunnen en weer op te ruimen. Michael wordt erg gewaardeerd door het open laten van het hotel na tienen. Zo konden we de op een na laatste dag fris door rijden naar Dresden. Wat deze stad nog in het programma deed weet bijna niemand, hoewel Lukas en Koen hebben genoten van de cultuur van weer een of andere kerk. De rest had het wel gezien, het plan was Dronken uit Dresden, Lam naar Leipzig en gebroken naar huis. Maar na deze chillex vakantie was er weinig gebrokenheid bij, ik heb genoten!
De laatste avond werd er door Koen een prachtig gedicht voorgedragen aan Marleen, of Barbara, want ook zij liet nog even haar gezicht zien, ondergetekende heeft dit zeer gewaardeerd. (Het wachten is nog wel op het filmpje, dat privé op Youtube komt te staan….)
Koen, Tobias, Hein, Heino, Hugo, Robin, Jochem, Lukas, Joost, Jasper, Ines, Sienes, Iris, Nicolette, Nico, Let, Truus en Carolien, BEDANKT!! Mijn eerste noSun avontuur was top! Dankzij jullie! Want aan het Houtje Touwtje land en de invulling van het programma heeft het niet gelegen.
Groetjes
Marleen, Sabien, Thea, Liesje, Barbara en Andrea
PS Hier rust ik verder, gelukkig hebben we de foto’s nog
En een aantal woorden niet vergeten: meelkoekjes, de grootste slinger, krang, de geit verzetten, pedo, verblijfscanule en pakjedrager
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
