Wat een dag he? Maar ach nu we er toch zijn

De zomer zit er op. 44 nachten, 5 landen, zo’n 7000 km, tal van watervallen, zeker 8 fantastische hikes, meer dan 30 leuke nieuwe collega’s en 27 reisgenoten. En nu is het voorbij.

Vrijdag 1 juni was het zo ver, het trainingsweekend van noSun. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, dus vertrok ik op vrijdagmiddag in moeders auto naar Hengelo. Daar aangekomen op de camping was ik blij één van de eersten te zijn. Niet zozeer omdat ik het spannend vond, maar des te meer omdat je dan de namen van je collega’s vaker hoort en dus sneller onthoud. Samen met Nicole hadden we al snel een mantra in ons hoofd en voor het avond eten hadden we de namen onder de knie. Een topweekend met te gekke mensen, maar helaas, als reisbegeleider ga je alleen op pad en de kans dat je elkaar dus nog eens tegenkomt is klein. Maar toch erg fijn om je angsten en vragen met elkaar te kunnen delen.

13 juli was het dan echt zo ver. Het arriveren in Enschede had wat voeten in de aarde, maar het was dan ook vrijdag de 13e. Samen met Eline neem ik het draaiboek voor mijn reis Tsjechië en haar reis Noorwegen door en we pakken de bus in. Na een snelle maaltijd in de stad halen we de eerste twee reizigers van het station. Nu zijn we in functie en is alles ineens anders. Na een borrel in de camping kantine zoeken we onze tent op voor een goede nachtrust.
Zaterdagochtend staan we vol goede moed en uiteraard met gezonde spanning op het station van Enschede te wachten op onze reizigers. Ik heb deze reis maar vijf deelnemers, dus dat is rustig aan beginnen. Rustig aan wordt het inderdaad want mijn laatste reiziger komt op zijn dooie gemak om half 10 aankakken. We zijn compleet, de laatste bagage wordt in de bus gestouwd en we kunnen op pad.
Onze eerste bestemming, Praag. Koen, de laatkomer neemt het navigeren op zich en stuurt ons redelijk zonder problemen het centrum van Praag in. Daar houdt zijn expertise helaas op en moet Robin ingrijpen. Uiteindelijk, na heel wat zoeken komen we aan op Sunny Camp, weliswaar na sluitingstijd van de receptie, dus we zoeken zelf een plekje. Als alle tenten staan heeft niemand meer zin om te koken en gaan we op zoek naar een restaurant. Dat heeft nog heel wat voeten in de aarde, aangezien we weinig anders zien dan betonblokken, betonblokken en betonblokken. Maar na wat zoekwerk zitten we dan op een terras aan de verdiende drankjes. Ik doe nog maar even niet mee, aangezien ik niet direct op de eerste avond al mijn troeven als reisleider wil verspelen. We mogen helaas niet te lang buiten zitten in verband met de regels over overlast en we vinden ons zelf een klein half uurtje later in het gezellige restaurant aan de gnochi. We zijn blij met voedsel en klagen niet, op een voorzichtige ‘wat ’n dag he?’ na.
De volgende ochtend nemen we de metro richting het centrum. We zijn toch verplicht om een dagje cultureel te doen. Als ik in een poging een originele foto te laten maken op een muurtje klim spring ik net zo hard weer naar beneden. Ik heb nu al spijt dat ik licht gepakt heb…mijn enige lange broek heeft het namelijk net begeven. Dus met een scheur in mijn broek die bij iedere stap groter wordt begeven we ons dwars door de stad naar een Esprit store om een nieuwe te halen. Met wat hulp hebben we deze snel gevonden. Helaas vind ook mijn pinpas dit het uitgelezen moment om ermee op te houden. Na een telefoontje aan de Rabobank blijkt dat mijn pas geblokkeerd is en ik het moet doen met mijn credit card. Een goed begin van deze reis dacht ik zo… :s
Na twee dagen Praag staat er gelukkig een reisdag op het programma, hoewel Praag echt wel een leuke stad is, staat hij niet in mijn top-5 mooiste steden van Europa. Dus op naar de natuur.
Helaas is de reis precies wat ik er van verwacht had, veel cultuur, weinig natuur. De groep daarentegen is top! Zij hebben deze reis echt te gek gemaakt! Ik zal altijd met een glimlach op m’n gezicht terugkijken op mijn eerste noSun avontuur. Ik zal jullie niet vermoeien met de ins en outs van deze reis, aangezien je er weinig van zult begrijpen. Voor mijn mede-reizigers verwijs ik naar de avonturen in houtje touwtje land, wel te vinden op deze site.

Na een weekje bijkomen thuis mag ik weer… 3 augustus sta ik weer in Enschede om de bus in te laden. Helaas is mijn bus wat laat en wordt het een lange dag wachten. Gelukkig is mijn collegaatje Eline er ook weer, dus al met al wordt het een leuke dag. Als om kwart over 7 eindelijk de bus arriveert is het inpakken geblazen, aangezien we de eerste reizigers om kwart over 8 alweer van het station moeten halen.
De volgende dag zijn we snel compleet en vertrekken we vol goede moed naar Hobro Denemarken. Een reiziger denkt de weg te weten en slaat de adviezen van de navigator in de wind. Dit bewerkstelligt dat we een paar uur later bovenin Duitsland staan, maar niet aan de grens van Denemarken. Een kleine tegenslag, maar we gaan vol goede moed verder. Wanneer we bij Hamburg gigantisch in de file komen te staan slaat de irritatie wat toe. We besluiten eerst maar iets te eten, zodat iedereen even kan uitrusten. We komen vlak voor het donker aan op de camping in Hobro, de tenten staan net voor het duister valt. De volgende ochtend staan we vroeg op om de boot naar Kristiansand, Noorwegen te halen. De boot vaart nog niet of ik heb m’n ogen al dicht, die 12 uur achter het stuur viel toch tegen.
Van Kristiansand rijden we via een kustroute naar Stavanger. Onderweg maken we een noodstop omdat er iets te veel bochten in de weg zitten en de maag van één van de reizigers daar niet zo goed tegen kan, maar verder voorloopt de rit soepel. De volgende dag staat de Preikestolen op het programma, een zware klim, maar het uitzicht meer dan waard. Van Stavanger nemen we de ferry’s naar Bergen. Daar plan ik een dagje voor mezelf, alle reizigers doen een cultureel rondje, en ik zoek een park, ik doe mijn doppen in en bedenk me maar weer eens hoeveel geluk ik heb dat ik hier mag zijn.
De volgende dag komen we na wederom een mooie tocht aan in Kinsarvik, waar weer een zware wandeling op het programma staat. We klimmen naar vier watervallen, eenmaal boven hebben we fantastisch uitzicht op de vierde en laatste waterval, maar is iedereen blij als we weer naar beneden kunnen.
Daarna rijden we door naar Odda, waar een gletsjer wandeling op het programma staat. Aangezien drie van de acht niet mee willen gaan wij alvast op zoek naar een wild kampeerplek. Dit blijkt geen gemakkelijke opgave, waardoor we om 18.00 uur weer aan de voet van de gletsjer staan om de rest op te halen en zonder kampeerplek. Samen rijden we verder richting Brokke. Onderweg stoppen we op meerdere plekken om de omgeving te inspecteren, de één is te dicht bij een drukke weg, de ander is privé terrein en een derde is te koud, er ligt zelfs sneeuw. Dus maar weer in de bus en door. Uiteindelijk vinden we een plekje, snel de tenten opzetten en koken maar.
Zondag rijden we door naar Brokke, waar we drie nachten verblijven en wederom een loodzware hike doen.
Woensdag rijden we naar Evje, waar de laatste activiteit op het programma staat. Vandaag is weer een heerlijk zonnige dag dus voordat we met de raft de rivier opgaan liggen we op de camping in Evje heerlijk in de zon te wachten. Na het raften gaan we weer op zoek naar een wild kampeer plek om te overnachten. Dit gaat gelukkig een stuk sneller dan de vorige keer en al snel hebben we ons tentenkamp staan op een stuk weiland aan een verlaten landweg, waarvan we niet zeker zijn of het privé terrein is of niet. Gelukkig is niemand ons komen wekken en dus kunnen we donderdag op ons gemak naar de boot rijden. Ik heb een boot eerder geregeld waardoor we donderdag verder Denemarken in kunnen rijden. Daar aangekomen gaan we voor het eerst sinds tijden weer uit eten. Daarna ga ik vroeg op bed om vrijdag fit het laatste stuk naar Enschede te rijden.
Om twee uur zet ik iedereen veilig en wel af op het station en rijd ik naar kantoor om voor de laatste keer dit jaar de noSun bus leeg te halen. Helaas, dat avontuur zit er op, ik kijk nu al uit naar volgend jaar wanneer ik weer een buslading vol reizigers naar een land naar keuze mag begeleiden.
Gelukkig zit mijn zomer er nog niet op. Na een drukke, gezellige, overvolle, en veel te snel voorbije feestweek vind ik mezelf samen met Syl (en 15 anderen) op 25 augustus in het vliegveld voor weer een avontuur. IJsland here we come…!

Na een laatste borrel op de feestweek in de enige geopende bar op het vliegveld stappen we met 15 anderen het vliegtuig in. Om een uur of 12 IJslandse tijd komen we aan op Keflavik Airport. We maken kennis met ons vervoersmiddel voor de komende twee weken. Helaas heeft de Outdoor Camper een ongelukje gehad dat niet hersteld kon worden voor onze reis en dus krijgen we een vervangend vervoersmiddel. Een niet nader te omschrijven vervoersmiddel. Nadat we de teleurstelling te boven zijn krijgen we zelfs respect voor het geval en ontwikkelen we een emotionele band. De chauffeur brengt ons naar de eerste camping waar het kamp gelukkig al klaar staat. We drinken nog even iets om vervolgens de eerste koude nacht tegemoet te gaan. Ik ben goed voorbereid op reis gegaan, maar helaas wordt het toch afzien.

De volgende dag maken we na het ontbijt kennis met Owen, onze chauffeur. Een Engelsman die al jaren reizen in IJsland begeleid en sinds twee jaar ook woonachtig is in dit bijzondere land. Een man met veel kennis dus en ook nog eens een fantastische manier van vertellen. Hij brengt ons naar het centrum van Reykjavik, waar we naar een doelloze rondleiding van onze reisleider zelf het centrum in gaan. Syl en ik vinden dit de ideale gelegenheid ons even te onttrekken van de groep, we moeten nog even uit de feestweek sfeer zien te ontsnappen. Na een rondje gelopen te hebben zit de tijd er op en begeven we ons naar de Blue Lagoon. Een natuurlijke bron, waar we heerlijk kunnen ontspannen en bijkomen. Een welkome activiteit dus. Heerlijk opgewarmd terug naar de camping, waar we tijdens het eten alweer koud worden. Tja dan had je een ander land moeten uitzoeken zul je misschien denken.

De volgende dag staat er een zware hike op het programma. Helaas is de reisleider niet geheel duidelijk en is ie nog iets zwaarder dan verwacht, maar ach we waren wel aan een flinke wandeling toe. Het wordt al snel duidelijk dat ons tempo iets hoger ligt dan de rest van de groep, en we hebben nogal moeite met inhouden. Al snel voegen Micha en Henri zich bij ons en vinden we onze weg naar de top. Een leuke hike met als eindpunt, jawel, een waterval. (En er zullen nog vele volgen…) Eenmaal boven slaan we elkaar op de schouders, ‘goed gedaan’, ‘jij was ook goed’ ‘nee jij was beter…’ maar vooral, ‘wat nou, roken slecht voor de conditie…?’ De enige drie rokers van de groep staan als eerste boven.
Na de hike vervolgen we onze weg naar Borgarnes, tenminste dat proberen we. We moeten echter even terug omdat een zekere persoon haar jas vergeten was (ik noem geen namen, maar dit kan ze nog jaren aanhoren ;) Na het avondeten staat er een heerlijk hottub en warme douche op ons te wachten, waarna we warm op bed gaan.

Dinsdag reizen we van Borgarnes naar Akureyri. Onderweg gaan we raften op een ‘wilde’ rivier. Helaas was de rivier niet zo wild als de wind en waren we meer bezig met het tegen de wind in peddelen dan dat het een spectaculaire raft tocht werd. Na de tocht wel weer heerlijk van de hottub genoten, waarna we verder reden naar Akureyri. De volgende dag staat het eiland Grimsey op het programma, een optionele activiteit.
De afgelopen dagen voelden we ons redelijk opgejaagd, dus besluiten Syl en ik, nadat we Owen aan Vincent hoorden vragen: ‘Why the hell are you going to Grimsy? The birds are gone and other than that it’s a freaking waste of time…’, niet naar Grimsey te gaan. We lassen een rustdagje in. Christa besluit ook niet mee te gaan, waardoor we met z’n drieën Akureyri ingaan. Als de groep terug komt gaan we met z’n allen uit eten. We bevinden ons nu in de bewoonde wereld en moeten het er van nemen, dus met z’n zevenen duiken we nog even de kroeg in. Aangezien de barman de muziek niet harder wil zetten, ‘zo’n soort kroeg is het niet’, zwengelen we zelf maar een aantal heerlijke meezingers aan. De barmannen zijn blij als we gaan… De weg terug naar de camping bleek iets lastiger te vinden in het donker als op de heenweg, maar nadat we drie keer denken, ja daar is het, komen we toch dichterbij en zien we lichtjes branden. Je denkt door de alcohol lekker warm te kunnen slapen. Niets is minder waar, dit is mijn koudste nacht geworden, waardoor ik bijna de hele nacht niet slaap.
De volgende dag toch fris weer op, want na weer een waterval moeten er walvissen gespot worden. Nadat we alle tenten weer ingepakt hebben vertrekken we naar Husavik. Weer, hoe verrassend, een koud tochtje op het water, maar gelukkig zien we toch een aantal Humpback whales, helaas vertrekken ze in deze tijd al naar een andere plek, en zien we ze dus niet springen, maar een aantal staarten waren toch onmiskenbaar.
Vrijdag is het weer niet om over naar huis te schrijven, want hoewel het verschrikkelijk koud was af en toe, de zon liet zich vaak wel zien. Vandaag helaas niet. We wandelen een klein uurtje naar Dettifoss, de grootste waterval van IJsland. Weliswaar maar 44 meter hoog, maar het geweld waarmee het water naar beneden komt is absurd. ’s Avonds begeven we ons weer naar een natuurlijke bron, de Blue Lagoon van het Noorden. Na zo’n drie uur is iedereen verschrompeld en zoeken we een douche op om de geur van rotte eieren weg te spoelen.
Zaterdag staan een aantal korte wandelingen op het programma en een zware hike. Op de tweede wandeling zijn we de groep al snel weer kwijt. Toen merkten we dat het niet altijd handig is voorop te lopen, aangezien we redelijk doorstapten hebben we de uitleg van Owen gemist. Daarentegen wel een super uitzicht gevonden, die de anderen dan weer niet gezien hebben. ’s Middags beginnen we aan een wandeling van zo’n vier uur over de krater van een vulkaan. Met z’n vijven beginnen we aan de tocht, na een uurtje staan we aan de voet van de vulkaan, dit wordt een zware klim. Bij iedere stap die je zet zak je weer een halve meter naar beneden. Maar na een kwartiertje staan we met stramme kuitspieren toch boven waar de wind ons met windkracht acht om de oren slaat. Snel weer naar beneden dus, waarna we verdwalen op een punt waar niet te verdwalen is, aangezien er maar één pad is. Maar de avonturiers in ons wilden toch eigenlijk het pad nemen, dat geen pad was, waar geen paaltjes stonden, maar best een pad zou kunnen zijn. Een kwartiertje oponthoud dus, maar gelukkig vinden we al snel de weg terug naar de camping. Drie uur na de start staan we moe maar voldaan voor de tent en aangezien het zo lekker weer is vragen we Micha het terras open te gooien, ‘See you @ Micha’s’ en geheel tegen zijn bedoeling in is de ruimte voor de tent van Micha (op deze camping en de nog volgenden) gebombardeerd tot café.
Zondag is een reisdag en we moeten vroeg uit de veren. We vragen ons een paar uur later, als we anderhalf uur bij het tankstation staan te pauzeren, af waarom. Wel een super mooie tocht door het IJslandse landschap, uitgestrekte vlaktes, kilometerslange wegen en diepe fjorden.
Maandag eindelijk de activiteit waar ik me het meest op verheug. Helaas zijn ook vandaag de weergoden ons niet goed gezind, het is regenachtig, bewolkt en er staat een koude wind. Toch hijsen we ons zelf in een über charmante gevoerde overal met capuchon, muts op, handschoenen aan, shwal om en met een Zodiac het ijsmeer op. Grote brokken ijs drijven van de gletsjer naar zee. De terugweg ben ik zo koud dat ik niet echt meer kan bewegen, ik zie overigens ook weinig aangezien mijn muts bijna tot over mijn ogen zit en de overal tot aan mijn neus komt, mijn zichtveld is dus redelijk beperkt tot wat ik recht vooruit kan zie. Ondanks dat een te gekke ervaring.
De volgende dag maken we ’s ochtends een wandeling naar Svartifoss, (foss, dat klinkt bekend, inderdaad dat betekent waterval…) en ’s middags gaan we de gletsjer op. Helaas is het maar een tocht van 1,5 uur waardoor je het meest pure ijs, dat veel hoger ligt, niet te zien krijgt. Een leuke kennismaking met een gletsjer, maar als je een full day hike op de Frans Jozef (NZ) gedaan hebt, valt ie toch een beetje tegen. Na 1,5 uur de crampons weer af en hup in het busje terug naar de camping. ’s Avonds zitten we wat te kaarten als onze chauffeur de tent binnenkomt en zegt: ‘It’s not much, but there is…an Aurora…’ Alsof het niets is strompelt iedereen naar buiten, maar Kim en ik kunnen ons enthousiasme niet verbergen en proberen langs iedereen naar buiten te rennen. Mijn reis is compleet, ik kan naar huis, het Noorderlicht op het moment dat je hem het minst verwacht. Jammer genoeg is de maan wat fel, waardoor het licht niet helemaal tot zijn recht komt, maar wat een natuurverschijnsel. Ik snap dat er gewoon een wetenschappelijke verklaring voor is, (door Owen aan mij ook drie keer uitgelegd, en ik kan het nog niet navertellen) maar het blijft een wonder! Je zou toch verwachten dat de hele camping wakker is bij zo’n verschijnsel, maar al snel blijkt van niet. Een veld verderop ligt iemand heerlijk in dromenland een bos om te zagen en dat terwijl Kim en ik af en toe kreten van blijdschap en verwondering uitslaan waar de hele camping wel van wakker had kunnen worden. Na zo’n twee uurtjes verkleumd te zijn wordt het toch tijd om te douchen en het grote slaapzakkenspel te gaan spelen. Ik val met een glimlach in slaap, weliswaar weer koud, maar wat een dag!
Woensdag maken we weer een aantal stops bij watervallen, ze komen ons inmiddels de neus uit, en bezoeken we een klein visitor centre over de recente uitbarsting van een vulkaan. Als je denkt dat water geweld veroorzaakt, moet je nagaan wat er gebeurd als er een vulkaan uitbarst in de buurt of zelfs onder een gletsjer. Indrukwekkend dus.
’s Avonds komen we in de stromende regen met rukwinden aan op de camping. Niemand heeft zin om de bus te verlaten en iedereen blijft dan ook maar zitten. Owen heeft een helder moment, en hierom houden we stiekem allemaal een beetje van hem, onder het hotel op de camping zijn een aantal kamers ingericht als een hostel. Onze reisleider kampt helaas met wat communicatieproblemen (wij waren er al achter, maar volgens hem lag het toch echt aan de camping eigenaar) waardoor we drie keer met andere informatie toestemmen om kamers te huren. De prijs maakt ons vandaag niet zo heel veel uit, als we maar geen tenten hoeven op te zetten. We krijgen vier kamers, 1 zes-persoons, 2 vierpersoons en een 3 persoons, beschikking over de sauna, vier douches en twee hottubs. De sfeer was door het weer wat grimmig, maar dit sloeg al snel om in euforie. We nemen allemaal snel intrek in de kamers, de mannen zetten de kooktent op en na het eten transformeert het ‘hostel’ zich in een 4-HAVO kamp. Iedereen rent over de gangen, er klinkt muziek uit mijn wannabe ‘Boom-Box’, tassen liggen verspreid over de gang en kleren hangen over de kachel. Zo’n 2,5 uur lang rent iedereen in badkleding van sauna naar buiten, naar douche, naar hottub. Een top-avond die wordt afgesloten met een gezamenlijke sessie op onze kamer. Gezelligheid ten top!
De volgende dag staat de laatste wandeling op het programma. Weer is het stervens koud en we stappen dus flink door. Landmannalaugar is een prachtig gebied waar iedere tien minuten andere kleuren te zien zijn in het landschap. Samen met Micha, Henri en Peter lopen Syl en ik zo’n 1,5 uur tot we in de sneeuw staan. Eenmaal daar moesten uiteraard foto’s genomen worden, en een sigarettenstop gemaakt worden, onze vingers zijn echter zo koud dat dat niet zo’n goed idee was. We vervolgen onze weg naar beneden en zijn blij als we aan de voet van de eerste klim staan. ’s Avonds herhaalt het tafereel van gister zich, echter is de groep vanavond verdeeld over twee kroegen. Op onze kamer wordt muziek geluisterd, chips gegeten, helaas geen borrel meer gedronken omdat het gister zo gezellig was :s De andere kamer wordt door hun zelf gebombardeerd tot het ouwe lullen café. Vanavond vragen wij onze ‘klanten’ vroeg de toko te verlaten, we maken er een leescafé van ;)
De laatste dag staat de gouden cirkel op het programma. Gelukkig heb ik me er niet al te veel bij voorgesteld, dan kom je nogal bedrogen uit namelijk. Na weer een waterval, wel weer een plaatje om eerlijk te zijn, de wereldberoemde geiser, waar we Peter een tijdje kwijt zijn, die al twintig minuten bij een lege bus (de verkeerde) stond te wachten komen we bij de parlementsvlakte aan, waar we onze lijfspreuk van deze vakantie vereeuwigen (tot het begint te regenen) met steentjes in de grond. We rijden door naar Reykjavik, waar we voor de laatste keer onze tenten opslaan, die we overigens niet van plan zijn te gaan gebruiken vannacht.
Onze vlucht gaat om acht uur, we worden om vijf uur aangekleed en wel bij de bus verwacht, dat wil zeggen om vier uur je koude nest uit. Gelukkig zijn er meer die zo denken als ik, en na het eten duiken we het nachtleven van Reykjavik in. Alles wat ze hierover zeggen is waar. Gelukkig vinden we een gemoedelijk café met goede live-muziek, we hebben een top-avond. Deze moet nog even afgesloten worden in een karaoke-bar, waar we om drie uur toch echt verzocht worden om te gaan. Dat komt goed uit want het is nog zo’n uurtje lopen naar de camping. Precies op tijd om de rest uit de tent te zien strompelen. Onderweg naar de camping lopen we door het uitgaansgebied, ik verbaas me erover hoeveel dronken mensen hier op straat lopen. Het is net of er een groot festival is afgelopen en iedereen naar huis moet. Hier is echter geen sprake van, het uitgaansleven van Reykjavik bevind zich meer op straat dan in een discotheek geloof ik. Bijna iedereen heeft een fles sterke drank in zijn handen of net kapot gegooid op straat, het is de eerste stad waarvan ik besef misschien in m’n eentje niet veilig op straat te zijn. Gelukkig zijn we snel het uitgaansgebied uit en lopen langs het water, met weer een Aurora boven ons terug naar de camping. Daar zien we iedereen nog moe en ietwat slaperig en misschien chagrijnig van de kou de tent uitkomen (ik geef ze geen ongelijk). Als we om vijf uur in de bus zitten tellen we nog even de koppen. Er mist iemand, wie kan er nu nog niet wakker zijn? We hebben toch iedereen gezien, de negen die nog mee waren op stap, en de anderen die in de tent lagen. Wie mist er dan? Mark had bedacht dat het wel even lekker was nog wat rust te pakken en is in zijn tent verdwenen…gelukkig zijn we net op tijd. Met pijn en moeite maken we hem wakker en slepen hem naar de bus, zijn reactie: ‘Goh, ik heb het gevoel dat ik nog maar een uurtje geslapen heb…’
We komen op tijd op het vliegveld aan, scoren nog snel een ontbijtje en vertrekken dan terug naar Amsterdam. Als we het vliegveld uit lopen vragen we ons even af of we een verkeerde vlucht genomen hebben en waar de palmbomen zijn…het is 25 graden.
Terug in de auto naar huis besef ik me, de zomer is voorbij. Ik heb twee leuke groepen begeleid, veel leuke mensen leren kennen, drie landen mogen ontdekken en nu is het voorbij. Hoog tijd om een nieuwe bestemming uit te zoeken….