The magical land of Tourism

Pfff…lekker hoor, een echte douche. We zijn weer helemaal fris en fruitig. Vrijdagochtend zijn we om 10.00 uur opgehaald door een oude pick-uptruck die ze omgebouwd hebben tot busje. Twee bankjes achterin, wat hout en een zeil, en hoppa je hebt een busje. Er worden 11 mensen ingepropt en na en uurtje rijden en een stop op een lokale markt om eten in te slaan rijden we door de gate van magical land of tourism…dat belooft wat. Het klinkt meer als Disneyland dan Jungle, maar niets is minder waar.

De eerste stop is het Elephant Park, zodra we aankomen zien we de olifanten klaarstaan met allemaal een ketting om hun nek en poot. Op hun rug een bakje en op de kop zit een Thai met een stok. Van te voren weet je dat het zo is, maar op het moment dat je het ziet twijfel ik toch even of ik aan deze onzin en dierenleed wil meewerken. Omdat je eenmaal daar bent ga je al gauw mee in de flow, maar zodra ik van het beest afstap heb ik toch een beetje spijt. Dat de beesten het niet echt leuk vinden blijkt als we over een klein pad moeten op een heuvel en de olifant voor ons besluit dat ie liever een andere kant op gaat. Hij wordt een paar keer goed geprikt met de stok en aan z’n oor getrokken, en ja hoor het beest van een paar ton loopt gedwee achter de man aan. Je maakt mij niet wijs dat hij dat zomaar doet, er moet dus iets gebeuren waar de olifant niet blij van wordt als hij niet luistert. Of hij is gewoon dol op de bananen die we hem voeren. Anyway, een uurtje later komen we weer aan bij het park en schuiven aan om ons eerste rijstmaaltje van deze tour te nuttigen. Ik moet zeggen dat het er best in ging, hoewel ik geen rijsteter ben. De groep is inmiddels redelijk verdeeld in drie kleine groepjes, 3 Denen mengen zich niet echt in de groep en blijven wat afzijdig, een Frans stel helpt een Franse meid vooral met vertalen want deze spreekt misschien 4 woorden Engels, en wij mengen ons in een groepje van drie Engelsen.

Vanuit het Elephant camp begint de hike. Het eerste stuk is redelijk te doen, weliswaar bergopwaarts, maar niemand heeft er echt moeite mee, ondanks de vele gympies. Onze gids loopt zelfs de hele tour op flip-flops. De omgeving is fantastisch. Halverwege komen we bij een waterval waar we een half uurtje de tijd hebben om bij te komen. Nu komt namelijk het zware stuk, hoewel Summit ons niet op de hoogte stelt komen we er al snel achter. Het tweede stuk is bergopwaarts, en als ik zeg bergopwaarts, dan bedoel ik ook bergopwaarts. Zelfs de meeste jongens hebben aan het eind van de dag erg zware benen. Het laatste stuk gaat erg langzaam en ik beland in de achterste groep, met de andere meiden en het Franse stel. Dit gaat wel erg langzaam en gelukkig staan de jongens halverwege de klim weer te wachten. Ik voeg me bij hen en we kunnen weer een beetje doorlopen. Na anderhalf uur klimmen komen we in het dorpje aan waar we blijven overnachten. We slapen in een bamboe hut aan de rand van het ‘dorp’. Het dorp bestaat uit een tiental bamboe huisjes en een 7-11 (een grote supermarkt keten over de hele wereld. De Thaise bevolking plakt echter op iedere plek waar ze frisdrank en wat chips verkopen een kartonnen plakaat met daarop heel gebrekkig de letters 7-11 geschreven). Dit winkeltje zagen we helaas pas de volgende dag, waardoor we na de tweede rijstmaaltijd een redelijk hongerige avond hebben. Ik heb met lange tanden mijn bord halfleeg gegeten, maar de rijst met pompoen, minimale stukjes kip en tofu salade smaakten me niet echt. Maar goed, je moet toch wat eten en na zo’n dag ben je al lang dankbaar dat je eten krijgt. Na het eten komt er een Thai met een gitaar de veranda opzetten met in zijn kielzog een jongen die volgens ons iets teveel opium gehad had. Het kan ook zijn dat hij gewoon niet helemaal goed was, we zijn er nog niet helemaal, hij had in ieder geval veel lol, en wij waren allemaal niet erg grappig dus we nemen aan dat hij last had van hallucinaties. Om een uur of half 10 was iedereen redelijk op en hebben we ons matje op gezocht. Toen wij onze klamboe naar beneden lieten kwam er een hele vieze lucht vrij dus de klamboe maar weer opgeknupt, dan maar zo slapen. Ik moest nog even naar de wc en met gevaar voor eigen leven (mega spinnen in de wc’s) zocht ik in het donker het bamboe/houten hokje op waar het gat in de grond te vinden was. Toen ik terugkwam op ons bed vond ik een made. En dat was niet de enige, Ah, hadden we toch gelijk, ik vond al dat de klamboe naar vis stonk. Gelukkig was er nog een bed vrij en na een grondige check konden we met gerust hart gaan slapen. Het is dat we zo moe waren, anders had niemand een oog dichtgedaan, de matjes waren namelijk net niet dun genoeg om het geen matje te noemen, maar echt lekker lag het niet.
De volgende ochtend werden we wakker met de geur van American Breakfast, gelukkig geen rijst vanochtend. Na een ontbijt van scarmbled eggs, toast en vers fruit hiken we verder richting de watervallen. Summit vraagt ons of we voor de makkelijke weg gaan of toch nog willen klimmen. De klim schijnt nog zwaarder te zijn dan gister, gelukkig zijn we het er snel over eens, de meeste van ons kiezen toch de makkelijke weg. Ik vraag me af of er wel een zwaardere weg is, of dat hij ons maar iets wijsmaakt, daar is hij erg goed in namelijk.

Het eerste stuk is redelijk gelijk aan gister, over een pad door de jungle, een beetje omhoog, maar vandaag gelukkig meer naar beneden. Na een uurtje komen we bij een heel klein dorpje van maximaal zes huisjes en natuurlijk een ‘7 -11’. Waarom we hier stoppen is voor niemand duidelijk. Heeft misschien te maken met de easy road die we gekozen hebben, of we moeten gewoon de dag volmaken. Als we verder hiken worden de bossen al gauw dichter en lopen we af en toe dwars door de rivier, over rotsen en wordt de tocht meer klimmen en balanceren dan zwaar lopen. Als we aankomen bij de waterval komt er van de andere kant een Thai uit de junlge zetten met onze lunch op zijn rug. Terwijl wij afkoelen onder de waterval wordt onze lunch bereid. Een uurtje later roept Summit ons, ‘Noodles!!’ Gelukkig geen rijst! Na de lunch hiken we verder naar een andere waterval, maar het wordt al wat frisser en het begint behoorlijk te regenen waardoor we hier geen duik nemen. We komen net op tijd bij het volgende kamp aan, we zijn namelijk ook het laatste stuk door en over de rivier gegaan en door de hevige regenval stijgt de rivier met zeker een meter en wordt hij een keer zo wild. Als we een half uur later geweest waren hadden we een andere weg moeten nemen die minstens zo zwaar was als de eerste dag. De route was dan helemaal over de berg gegaan in plaats van langs en door de bergen. Na het eten doen we nog wat kaartspelletjes bij kaarslicht, maar om een uur of acht vragen we ons zelf af of het al geoorloofd is om op bed te gaan. We besluiten dat we voor negen uur niet op bed kunnen en spelen nog maar een spelletje. Als het negen uur is, is iedereen heel snel naar hun bed vertrokken en er zit voor Klaas en mij dan ook niets anders op om maar te gaan slapen. We zijn ook redelijk moe. Goed slapen zit er helaas niet in, hoewel de bedden iets beter lijken dan de vorige nacht blijkt dit niet het geval. Iedere keer als ik me omdraai wordt ik wakker van de pijn. Maar goed, dat hoort erbij en het heeft ook zeker wel wat.
De volgende en laatste dag hoeven we nog maar een uur te hiken en we vertrekken dan ook pas om een uur of 10. Na een uurtje lopen komen we weer bij de rivier aan en liggen de rafts al voor ons klaar. Na de uitleg krijgen we de uitrusting aan en lopen we naar het water. De rivier is misschien veiliger en minder wild dan die in Nieuw-Zeeland, je hebt het idee dat de Thaise guides maar wat doen, het gaat hier allemaal veel gemakkelijker. Als je overboord valt, ja dat is dan zo en daar dealen we dan wel mee. We zitten in een boot met de drie Engelsen waarvan de jongens het ook al eens eerder gedaan hebben, dat is een redelijke geruststelling. Onze guide spreekt beter Engels dan die van de andere boot en is ook een stuk grappiger. Eenmaal in het water is de angst alweer verdwenen. Een uurtje en een stuk of vijf rapids later stappen we over op een bamboe raft en floaten we naar de laatste stop. Daar krijgen we onze laatste lunch en daarna worden we teruggebracht naar onze hotels.
We spreken met Scott, Ryan en Ria af om samen wat te gaan eten die avond. Dus om een uur of zes nemen we de tuk tuk naar de oude muur, onderweg naar het restaurant begint het weer te regenen en op mijn slippers ben ik niet op mijn best. Dus als we bij het restaurant aankomen ben ik alweer drie keer bijna gevallen. Na een heerlijk westers maal lopen we terug naar een Rooftop Bar. We moeten drie trappen op, en de muren zijn helemaal versierd met Bob Marley, Rood, Geel en Groen, wietplanten en verderop glow in the dark verf. Dat belooft wat. In de bar moeten de slippers uit, op de grond liggen matten en de tafeltjes zijn laag bij de grond. Er zijn geen stoelen, dus het is heerlijk relaxed op de grond zitten. Klaas drinkt samen met Scott, Ryan en Ria bucket Sagsom and Coke, een emmer met een fels rum, een blikje cola en een flesje red bull, ik houd het bij mijn vertrouwde Wodka en Sprite. Bij de Engelsen gaan al vrij snel de ogen half dicht van de alcohol en ik ben blij dat ik niet mee drink. Om een uur of negen kijken we elkaar aan en vinden we het eigenlijk bedtijd, maar er wordt nog een emmer gehaald en we zetten nog even door. Aan het begin van de avond zijn met z’n vijven, aan het eind van de avond moeten we van zo’n twintig man afscheid nemen. Het was een erg gezellige avond. De terugweg wordt er nog veel gelachen, maar uiteindelijk moeten we toch afscheid nemen. Wij nemen de volgende dag de bus naar de grens van Thailand en Laos, zij blijven nog een paar dagen in Chiang Mai.

Maandag worden we om half 10 opgehaald door een busje. Wij zijn in de veronderstelling dat dit busje ons naar een normale bus brengt, maar een uur later zitten we nog in het busje en zes uur later rijden we met dit busje Chiang Khong binnen. Daar worden we afgezet bij de ‘haven’. Nadat Klaas pasfoto’s heeft laten maken melden we ons aan bij immigration, we worden op een bootje gelaten en varen de grens over. De grens is letterlijk de rivier. Aan de andere kant van de Mekong ligt het plaatsje Houay Xay, daar vragen we een visum aan en een uurtje later hebben we dertig dagen toegang tot Laos.
dinsdag vertrekt de boot om half 12, dus om half 11 zoeken we een plekje en wachten we tot de boot vertrekt. De boot stelt niet veel voor. Het is zo’n 20 meter lang en zo’n 2,5 meter breed. Aan beide kanten zijn houten bankjes of heel oude vliegtuigstoelen geplaatst. We worden met zo’n 70 man op de boot gepropt en er is dan ook weinig ruimte om te bewegen. Helaas is het weer niet zo mooi en hadden wij niet bedacht om warme kleren mee te nemen, dus na ongeveer zes uur worden we verkleumd afgezet in Pak Beng. De omgeving is echter fantastisch .
In Pak Beng vinden we één van de beste guest houses tot nu toe. Dan begint het weer te regenen, we hebben weinig zin om nat te worden dus gaan met twee andere meiden bij het guest house eten. Alles vers gemaakt, dus het bleek een heel goede keuze.

Woensdag is het weer een stuk beter, het is nog wel wat bewolkt maar het is in ieder geval al warmer dan gister. De bootreis is nu een stuk aangenamer en het uitzicht nog beter dan gister. Na negen uur worden we gedropt in Luang Prabang, waar we net een guest house gevonden hebben waar we een verfrissende douche genomen hebben. Nu de straten van Luang Prabang maar even verkennen. Nog twee dagen en dan gaan we al weer naar huis, tenminste dat is de bedoeling. Morgen eerst een vlucht van hier naar Bangkok zien te regelen……:s
Dit is gelukt. Het was even zoeken naar de goedkoopste oplossing, zelf boeken of via een agency. Toch maar via een agency, dat leek goedkoper. Na even rekenen blijkt het om het even te zijn, of zijn we nu toch afgezet? Vast en zeker. We boeken ook direct een tuk tuk naar het vliegveld. Het zal mij benieuwen of ie komt.
Na het ontbijt besluiten we fietsen te huren en naar de watervallen te gaan. Het is 15 kilometer fietsen naar de kleine waterval en naar de gote 20 kilometer. Aangezien ik nogal last van mijn benen heb vraag ik nog even hoe de weg er naar toe is. Ach er is maar één heuveltje zegt de beste man. Na een half uur fietsen verzuren mijn benen totaal en zie ik de rest van de reis niet zitten. Ik geef niet graag op, maar de middag wordt er niet gezelliger op op deze manier. Daarom fietsen we terug en drinken we even iets op een terrasje. Daarna nemen we de tuk tuk naar de grote watervallen. Een uur in de tuk tuk door een fantastisch landschap, een weg die ik zeker niet op die dag had kunnen fietsen. De watervallen maken alles goed. Na een half uurtje gaan we met de tuk tuk terug naar het hotel. Op de terugweg hebben we nog een kleine fotosessie waar we heel mooie foto’s kunnen maken van de zonsondergang en de omgeving.
’s Avonds eten we pizza bij een restaurantje in Luang Prabang, waarna we de markt nog even leegkopen. De volgende ochtend zouden we erg vroeg opgehaald worden door een tuk tuk. Er staat zowaar iemand voor ons klaar om een uur of 5 ’s ochtends, helaas weet hij (zoals hij zegt) niets van de reeds betaalde rit. Weer zijn we aan het onderhandelen over een eurootje of vijf. Na zo’n twintig minuten kiezen we toch maar eieren voor ons geld, en betalen nogmaals voor de tuk tuk. Eenmaal op het vliegveld blijkt ook nog eens dat hij geen wisselgeld heeft en wij moeten er maar even voor zorgen dat het geregeld wordt. Dat zijn we niet van plan, aangezien we hem eigenlijk al een keer betaald hebben. Uiteindelijk vind hij iemand die geld kan wisselen en vertrekt hij. We ontbijten even aan de overkant waarna we al snel kunnen boarden. Tijdens de vlucht naar Bangkok kunnen we eindelijk erg goed zien hoeveel van het land onder water staat. Je hoort het wel steeds, maar als je het eenmaal ziet is het toch wel confronterend, hele dorpen en voorsteden staan onder water.

We hebben nog niet heel veel van Bangkok gezien en besluiten de skytrain te nemen. We kopen een dagkaartje zodat we er ieder moment af kunnen en weer op. Al snel komen we erachter dat het niet echt een toeristentrekpleister is, maar meer een metro in de lucht. Wel zien we veel van Bangkok.We lunchen bij het HardRock cafe en lopen wat rond in parken, een megagrote mall en aan het eind van de dag nemen we de tuk tuk naar Kao San Road om voor de laatste keer lekker samen uit eten te gaan. Om een uur of 9 gaan we terug naar het vliegveld, daar proberen we nog een snelle douche te nemen. Dit duurt helaas wel even voor we aan de beurt zijn. We betalen ons scheel voor een warme douche en Klaas is redelijk gepikeerd hierover. Daarna is het tijd om afscheid te nemen. Klaas vliegt om 2 uur terug en ik pas om 3 uur. We zien elkaar morgen avond wel weer in het café in Niekerk.

Een mooie reis, we hebben weer ontzettend gelachen, een beetje gevochten en fantastische dingen beleefd en gezien. Hoe fantastisch is het dat we dit nog samen kunnen. Tanx Klaas voor de topvakantie ;)