Dag 5 De nooit gevonden 1000 jaar oude eik

We stellen ons zelf tot doel om ons fruitontbijt te eten bij zonsopkomst. Helaas ligt het bed te lekker en missen we deze. Het fruitontbijt hebben we wel gehad. We gaan op zoek naar een leuke wandeling. Met uitstekende aanwijzingen van José waar we niets van begrepen gaan we op zoek naar de 1000 jaar oude eik. De wandeling is drie uur, en we besluiten van te voren al dat we de eik niet gaan zien. Mijn spieren en gewrichten vinden het wel welletjes. Wat we ook vinden, geen pad. Uiteindelijk zien we een heel klein bordje met een pijl, dit moet het zijn. We volgen het pad 100 meter redelijk stijl naar beneden, we bedenken ineens dat we dan een groot deel lopen dat we gister ook al gelopen hebben en kiezen eieren voor ons geld en keren om. Dat betekent direct weer klimmen. We volgen de pijlen de andere kant uit en komen weer bij José uit. Dat kan niet de bedoeling zijn. José laat ons de ingang van het pad zien, achteraf gezien was dit best duidelijk aangezien de pijlen overgingen in kruizen en we hadden moeten begrijpen dat dit betekende dat je het kleine pad omhoog moest nemen, maar de warmte moet ons parten gespeeld hebben. José stuurt Pepe met ons mee, hij schijnt erg intelligent te zijn. Af en toe moeten we Pepe van een ander pad halen omdat hij toch de kleur groen niet kan ontcijferen, maar we komen een heel eind samen. Na een uur klimmen op het heetst van de dag zijn we er klaar mee. We zetten een andere boom op de foto, soms moet je ook niet te veeleisend zijn en keren om.
We verstoren bij het zwembad weer het ecosysteem, ditmaal met een happy folk playlist van Spotify (aanrader!). Astrid maakt een wespenkerkhof en ik tuk een eind weg met folk op de achtergrond, slaapt erg lekker kan ik je vertellen. We komen heerlijk bij en worden warm onder een supersonische douche, eten wraps en zoeken naar een kamer voor de volgende nacht. Om de vijf minuten schiet ‘wat een ellende’ en ‘schiet mij maar in een ballonnetje’ over tafel. We worden er niet blij van en voor half elf liggen we dan ook in bed. We willen morgen een wandeling aan de andere kant van Sierra Nevada doen en moeten de auto voor vijf uur inleveren, dus we willen vroeg op. Een lekker lange nacht dus. Pepe dacht hier helaas anders over. Astrid is net in diepe slaap, als ik haar wakker maak. ‘Slaap je al?’ ‘Een beetje’. Ik denk iets meer dan een beetje. Pepe, de hond die we de afgelopen twee dagen nog geen geluid hadden horen maken, blaft al een half uur non stop alsof zijn leven er vanaf hangt. We zitten rechtop in bed, er gaat van alles door ons hoofd. We moeten toch maar even gaan kijken. Pepe kruipt op zijn voorpoten naar ons toe en piept wat. Ok, er is dus in ieder geval geen gevaar, we kijken om het huisje en zien niks. Pepe gaat weer liggen en zijn hele lichaam schokt. We zijn bang dat we de volgende ochtend wakker worden en Pepe dood op ons terras aantreffen, maar we kunnen niet veel anders doen. We gaan maar weer naar bed. Als we bijna op het punt staan om José te bellen is hij stil. Het heeft twee uur en drie keer kijken gekost, maar we kunnen rustig slapen, nadat we zien dat een kolonie mieren aan de haal gaat met de net gestorven motvlinders. Het wordt eindelijk rustig.