Dag 1: Een drukk’n dag

Na lang wikken en wegen, veel afwegingen maken, plannen maken, plannen weer wijzigen, bestemming uitkiezen, toch een andere bestemming, hebben we een keuze kunnen maken. Op een zondag in het Noorderplantsoen hebben we na drie weken overleggen eindelijk, soortemet van per ongeluk een ticket geboekt. We waren er klaar mee, anders zouden we drie weken later nog niet in het vliegtuig zitten, maar nog steeds in het Noorderplantsoen liggen met een trui aan, shawl om, zonder vakantie bestemming. We gaan naar Spanje, Andalusië wel te verstaan. Wie had dat gedacht?

Zo vinden we ons op 17 september om 18.00 uur in het vliegtuig naar Málaga. Dat klinkt erg makkelijk, maar het had nogal wat voeten in de aarde om daar te komen.

De dag start hectisch. Zaterdagavond hebben we telefonisch onze tas ingepakt. Ons motto, als ik het niet bij me heb, heb jij het ook niet bij je. Alsnog moet ik zondag mijn tas vullen en ren ik als een kip zonder kop door het huis omdat ik het gevoel heb dat ik van alles vergeet. Uiteindelijk trek ik om 11.40 uur de deur achter me dicht en bel ik mijn moeder om van de week nog even te controleren of alle lampen uit zijn, stekkers er uit, deuren op slot etc etc. Mijn hoofd is een warboel. Tijd voor vakantie.
Eenmaal bij de bushalte bedenk ik me dat ik geen geld bij me heb, dus ik ren naar boven om wat losgeld te halen. Weer beneden zie ik dat de bus niet rijdt en ik sta redelijk op tijd. Dus zo snel als ik kan loop ik naar de Zonnelaan, om halverwege een bus tegen te komen. Ik ren terug, maar de chauffeur is zo aardig om te stoppen en me mee te nemen. Ik vertel hem dat zijn dienst niet op de borden staat, waarop hij antwoord: ‘Ja, maar ik ben er ook niet.’ Ik vind een goed verhaal en ga zitten. Zweet loopt me nu al over de rug. Ik meet Astrid op het station en moet nog snel een kaartje kopen, aangezien ik niet zo hip ben en over een OV chipkaart beschik. We halen de trein net. Als we goed en wel zitten bedenkt Astrid zich dat ze niet heeft ingecheckt. In Assen rennen we uit de trein, checkt Astrid in en komen springen we net op tijd weer binnen om de rit te vervoglen. Goed begin van de vakantie, al zeg ik het zelf.
De verdere reis verloopt soepel, ware het niet dat er op Schiphol geen normaal broodje meer te verkrijgen is. We eten een kleffe hamburger met halfgare frietjes bij de Burger King en lopen op ons gemak naar de gate. Daar aangekomen zien we waar we al bang voor waren. Het is een ouderen reis. Met uitzondering van twee jonge stellen is de rest van het gezelschap zeker 70+. We delen gelukkig alleen het vliegtuig en niet de verdere reis. Wel twijfelen we weer over de bestemming.
We zitten niet naast elkaar, dus zoeken we allebei onze stoel en wensen elkaar: ‘Goede vlucht.’Ja, goede vlucht.’ Astrid kan net naast haar buurman in de stoel, hij neemt nogal wat ruimte in beslag. En als ze ziet dat hij op het punt staat vijf saucijzenbroodjes te verorberen, en de man op de stoel voor haar niet nader te noemen wonden op zijn hoofd heeft, zoekt ze haar bubbel en sluit zich af van de mensheid om haar heen. Andrea daarentegen is met de all-inclusive crew op stap en de muziek moet op maximaal volume om dit te kunnen afsluiten.
In Malaga gaan we op zoek naar de bus, de aanwijzingen van het hostel waren super duidelijk, maar er was geen touw aan vast te knopen. Uiteindelijk zijn we maar in een bus gestapt en werden we bijna op een verlaten busstation gedropt. Toen we eindelijk de chauffeuse duidelijk hadden gemaakt dat we naar ‘El Centro’ moeten leek ze het te begrijpen. Per ongeluk stappen we precies op het juiste punt uit en lopen met google maps naar ons hostel. We lopen dwars door het historisch centrum van Malaga en kloppen elkaar op de schouders dat we dit goed gedaan hebben.
We komen aan bij een zware groene deur, aan de muur hangt een kluisje met een sleutel. Na een aantal Wie is de Mol-achtige taferelen, met kluisjes, slotjes, codes kraken en zware deuren hebben we onze kamer gevonden.
We hebben wel een borrel verdiend en gaan op zoek naar een supermarkt voor dat welverdiende budget biertje. Helaas wordt er in Malaga in supermarkten na 22.00 uur geen alcohol meer verkocht, waardoor we genoegen moeten nemen met een zak chips en sinas op het plein. We hebben toch zin in dat biertje en gaan op zoek naar een terras. We zoeken het plein waar we de heenweg langs kwamen en het er zo gezellig uitzag. Dit hebben we in vijf dagen Malaga niet meer terug gevonden. Na drie rondjes te hebben gelopen stranden we op een terras en kijken onze ogen uit. Niet zozeer naar het historisch stadscentrum, maar naar de mooie mannen die voorbij komen. Het lijkt of ze een blik hebben open getrokken als welkom. Wij klagen niet. De Radler van Astrid valt niet goed. Een paar speciaal biertjes van 10% geen probleem, maar een Radler met 2,5% is best wel heftig.
Terug in het hostel hebben we een ontmoeting met een kakkerlak. Low budget is low budget, dus we klagen niet. Na tien minuten op een afstandje met zweet in onze handen hem te hebben geobserveerd zijn we de strijd aangegaan met een dweilstok. Wij winnen. We kunnen rustig slapen. Hoewel, rustig, met de keuze tussen het lawaai van de ventilator dat klinkt als een bladblazer van de gemeente of het gesnurk van een dude een verdieping lager en de hitte die als een warme deken om ons heen valt. Het was een drukk’n dag, welterusten.