Dag 9 Moe maar voldaan
25 September 2017 | Spanje, Torremolinos
Vandaag hebben we weinig gelopen, weinig geklommen, weinig bewogen, weinig gezien, oftewel we hebben niks gedaan. We nemen de bus naar het laatste appartement, droppen onze spullen en pakken weer de trein naar Torremolinos. We ploffen neer op een druk strand vol Engelsen en Nederlanders. We kijken mensen, lezen een boek, luisteren naar muziek en eten eindelijk heerlijke Nachos, smakeloze Noodles en lasagne uit een pakje op een leuk terras.
Aan het eind van de dag zijn we de koning te rijk met ons laatste stulpje. Moe maar voldaan kruipen we onder onze klamboe in een heerlijk bed. Het zit er op, Andalusië, je was verbazingwekkend, afwisselend, bizar, geniaal, vermoeiend, en genadeloos hilarisch.
Dag 10
We denken vandaag rustig naar huis te gaan en rond een uurtje of vier thuis op de bank te ploffen. Helaas loopt het anders. Het OV in Spanje was ons af en toe een raadsel, maar we kwamen overal op tijd aan en met een half uurtje vertraging liep alles op rolletjes. Vandaag is dat niet anders, we staan om zes uur op, nemen om zeven uur de bus, staan om acht uur op het vliegveld, het vliegtuig vertrekt op tijd, wachten even wat langer bij de bagage en dan begint de ellende. De N(ooit) S(poedig) zit tegen. Er is een storing, waardoor we of in een trein stappen waarvan we niet weten of deze ooit in Groningen zal aankomen, of we nemen een omweg en gaan via Amsterdam Centraal, naar Amersfoort en door naar Groningen. We kiezen voor dat laatste. Echter op Amsterdam Centraal blijkt de trein naar Amersfoort niet te zijn gekomen en het is niet bekend of de volgende wel komt. Rennend zoeken we de trein naar Almere en van Almere nemen we de trein naar Groningen. Astrid heeft het goed geregeld en wordt in Assen opgehaald door vaders voor een heerlijke Hollandse maaltijd. Ik moet door naar Groningen en pak daar de allerlaatste bus en loop de laatste tien minuten bepakt en bezakt naar huis. Naarstig ga ik op zoek naar mijn huissleutel die ik na een kleine hartverzakking toch onderin mijn backpack vindt. Om zes uur ben ik eindelijk thuis.
Astrid bedankt! Het was te gek!
Aan het eind van de dag zijn we de koning te rijk met ons laatste stulpje. Moe maar voldaan kruipen we onder onze klamboe in een heerlijk bed. Het zit er op, Andalusië, je was verbazingwekkend, afwisselend, bizar, geniaal, vermoeiend, en genadeloos hilarisch.
Dag 10
We denken vandaag rustig naar huis te gaan en rond een uurtje of vier thuis op de bank te ploffen. Helaas loopt het anders. Het OV in Spanje was ons af en toe een raadsel, maar we kwamen overal op tijd aan en met een half uurtje vertraging liep alles op rolletjes. Vandaag is dat niet anders, we staan om zes uur op, nemen om zeven uur de bus, staan om acht uur op het vliegveld, het vliegtuig vertrekt op tijd, wachten even wat langer bij de bagage en dan begint de ellende. De N(ooit) S(poedig) zit tegen. Er is een storing, waardoor we of in een trein stappen waarvan we niet weten of deze ooit in Groningen zal aankomen, of we nemen een omweg en gaan via Amsterdam Centraal, naar Amersfoort en door naar Groningen. We kiezen voor dat laatste. Echter op Amsterdam Centraal blijkt de trein naar Amersfoort niet te zijn gekomen en het is niet bekend of de volgende wel komt. Rennend zoeken we de trein naar Almere en van Almere nemen we de trein naar Groningen. Astrid heeft het goed geregeld en wordt in Assen opgehaald door vaders voor een heerlijke Hollandse maaltijd. Ik moet door naar Groningen en pak daar de allerlaatste bus en loop de laatste tien minuten bepakt en bezakt naar huis. Naarstig ga ik op zoek naar mijn huissleutel die ik na een kleine hartverzakking toch onderin mijn backpack vindt. Om zes uur ben ik eindelijk thuis.
Astrid bedankt! Het was te gek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
