Dag 7 Zandhappen

De dag begint uitstekend. Ik zit in een laat mij maar even met rust bubbel, mijn hele lijf doet pijn en ik verlang naar een dagje op mijn zachte bank met Netflix en een kop thee. Dat zit er vandaag niet in, dus ik zoek eerst maar even de frisse lucht op voor een peukje. Als ik terug kom proberen we het nog een keer. ‘Goedemorgon!’ ‘Goedemorgon!’ En door, tja Astrid heeft er ook niet voor gekozen dat ik een burn out heb, laat ik niet haar vakantie verpesten, en daarmee die van mezelf er bij.
Het plan was om vandaag te gaan fietsen, maar om het gezellig te houden en het laatste beetje energie dat nog in mijn lijf zit te bewaren slaan we dit maar over. We gaan decadent naar Torremolinos. Een fantastisch vakantie oord, met overwinterende Nederlanders. Niet ons idee van de perfecte vakantie, maar een dagje strand en boulevard spreek ons erg aan.
We gaan op zoek naar de bus, om na een minuut of vijftien en meerdere mensen vragen erachter te komen dat we op zoek zijn naar de trein. Eenmaal gevonden gaat het weer voorspoedig. Aangekomen in Torremolinos doen we eerst een drankje op het terras. Dat hebben we wel verdiend. Vervolgens is het vandaag enkel en alleen zon, zee en strandbed. Ja als we dan naar Torremolinos gaan, doen we ook luxe. De strandbedden hebben een heerlijk dik kussen, dat tien keer beter ligt als ons bed van vannacht. We overwegen nog even om hier te overnachten.
De zee is wat wilder dan in Malaga het geval was dus we proberen wat golven te bedwingen. Het is een heel gedoe om voorbij de branding te komen, we zien namelijk dat de bodem ineens stijl naar beneden gaat en laat nu net daar de golven kapot slaan. We zien dus de diepte niet. Totaal irreële angst omdat net voorbij de branding mensen gewoon nog op hun voeten staan, maar dat terzijde. We doen een tijdje mee, maar nadat Astrid een nare ervaring met een bepaalde golf heeft dat resulteert in zandhappen houden we het maar voor gezien. Gelukkig liep alles goed af. ‘Weet je nog die meiden uit Nederland, die op vakantie gingen naar de Costa del Sol? Nooit meer wat van gehoord.’ Je wilt toch niet herinnert worden als dat meisje die naar de Costa del Sol op vakantie ging. We trakteren onszelf aan het eind van de dag op een drankje en wat eten in een heus restaurant. Het eten is prima, de locatie wat minder. Maar, we klagen niet.
Terug in Malaga gaan we ons klaarmaken, het is tenslotte zaterdag en we willen wel eens het uitgaansleven van Malaga meemaken. Nou ik kan je vertellen, dat eens, maar nooit meer. Eerst hebben we moeite om een plekje op een terras te vinden. Onze stamkroeg is helaas helemaal vol en na een raar mixje van bier met spa rood, de Fanta Lemon was op om Radler te maken, zoeken we een andere plek. Uiteindelijk hebben we een plekje gevonden en vermaken ons twee uur met onze ogen uitkijken naar de kledingstijl van vooral de Spaanse vrouwen. Of zeg maar het gebrek aan kleding. De mannen snappen er niet veel meer van, met te strakke broeken, opgerolde pijpen en veel te lange shirts. Maar misschien zijn we te kritisch. Na twee uur gaat de tent dicht en proberen we nog een ander terras te vinden, maar het is bijna gebeurd. We lopen door een straatje waar nog wel wat tentjes open zijn, maar hier voelt het als Koningsnacht in Groningen. Iedereen staat bovenop elkaar, er is geen muziek, maar wel veel lawaai. We voelen spontaan claustrofobie opkomen en lopen maar weer richting onze kamer. We eten koekjes op bed en om half vier gaan de lichtjes uit.