Dag 4 Het avontuur van de autohuur

We staan vandaag vroeg op en nemen de bus naar Plaza San Isidro, daar zou een bus naar de luchthaven moeten passeren. We zien het somber in, na drie keer heen en weer gelopen hebben tussen twee bushaltes kiezen we de verkeerde en moeten we snel de weg over om de bus nog te halen. Gelukkig is het groen, en rennen we met backpack een touringcar in naar de luchthaven. Dat is weer gelukt. We gaan naar het vliegveld om daar een auto te huren, dit was ongeveer vier keer goedkoper dan deze in het centrum te huren. Ik heb de sites de hele dag in de gaten gehouden en er moeten nog genoeg auto’s te huur zijn. Eenmaal op de luchthaven blijkt dat alle verhuurbedrijven geen auto meer over hebben. De bus naar Laroles doet er ongeveer zeven uur over en we hebben al een kamer geboekt, we moeten dus zorgen daar aan te komen. Ik kijk nogmaals op de verzamelsites en er staan nog steeds autos’s op, dus op goed geluk boeken we via happycars een auto bij OK Rent a Car. Ik ga terug naar deze aardige dame en leg het uit. Ze zegt dat ze ons graag zou willen helpen, maar dat ze helemaal geen auto’s meer heeft. Alleen nog een soort Transporter van 9 personen. Het maakt mij op dat moment helemaal niet meer uit, al moeten we met een trapauto, als we maar in Laroles aankomen, waar we eindelijk een zwembad hebben. Als de boeking wordt goedgekeurd kunnen we deze auto mee krijgen voor hetzelfde geld, anders zouden we het volle pond moeten betalen. Ik bel met Happycars en uiteindelijk regelen zij dat de boeking wordt goedgekeurd. We kunnen op pad. We lachen ons slap bij het zien van de auto. We roepen naar achter in de bus, zijn we er alle twee? On y va!
We zijn op weg, na een tijdje prutsen heeft Astrid zelfs muziek via de telefoon uit de luidsprekers. Beter kan de dag niet worden. De kinderen op de achterbank worden onrustig, dus voeren we ze chipito’s, smarties, nuts en aspirine. We rijden dwars door Sierra Nevada over een smalle weg, met scherpe haarspeldbochten. We schreeuwen even mee met Guns ’N Roses, de Foo Fighters en the Lumineers, totdat de weg toch wel erg smal wordt en ik even op moet letten, heel gedoe met zo’n klein autootje. Na zo’n anderhalf uur komen we aan in Laroles. Volgens de routebeschrijving moeten we links het dorp in. Voordat ik het stuur omgooi kijk ik even naar beneden, ik heb niet het idee ik de bus deze straatjes in moet sturen. We parkeren dan ook boven aan het dorp. Met onze backpacks lopen we naar beneden het dorp in. Na wat zoeken en een aantal vragen over en weer in de trant van ‘Wat bedoel je precies met rechts?’ komen we middenin het dorp uit. Hier moet het zijn. We bellen José met de boodschap dat we er zijn. Het enige dat José roept is ‘Barraco de la Salud.’ Astrid roept Salut terug, maar dat bedoelde hij niet. Ze probeert in Engels duidelijk te maken dat we voor zijn huis staan, tenminste zoals de routebeschrijving aangaf. Maar wat er tijdens deze siesta ook gebeurd, geen José. We geven het op en vragen een voorbijganger. Deze vrouw is erg behulpzaam en ze wijst de heuvel op. We kunnen dus terug de auto in. Ehm…auto, waar is de auto? Ja het is natuurlijk maar een klein autootje, dus je ziet hem zo over het hoofd in een dorp van zo’n 100 huizen en één grote doorgaande weg waaraan we geparkeerd hebben. Na twintig minuten hebben we dan toch de auto weer gevonden.
Na vijf minuten moeten we een weg de heuvels in naar rechts, maar die draai is niet te krijgen, ik keer dus midden op de weg, heel veilig, maar we kunnen in ieder geval de juiste weg in. Even het gas er op en we zijn boven, denken we, maar helaas, er komen nog drie bochten. Gelukkig hebben we een heel degelijke auto en komen we eindelijk op de plaats van bestemming aan. We moeten echter parkeren op een kleine parkeerplaats, alleen te bereiken via een heel klein weggetje naar beneden, of ik de auto ooit weer boven krijg is van later zorg. Bepakt gaan we weer naar boven, en moeten we nog verder naar boven. Maar daar staan we dan, is een schattig huisje, halverwege de berg, met een uitzicht op het dal waar je u tegen zegt. Een regelrechte aanrader. José wil ons een complete tour geven door het huisje en opent alle kastjes om te laten zien waar de bordjes, bekers en pannen staan. Astrid heeft het niet meer, inwendig gaat ze stuk, maar we willen José niet voor het hoofd stoten dus we gooien er bij elk geopende kastje een Ooh, Aah, Si en Ok uit. Hij showt ons een koelvries combinatie in de meest letterlijke zin van het woord. Het vriesvak heeft geen deurtje dus de koelkast staat op z’n koudst. Onze eerste vraag is waar is het zwembad. José zal ons voor gek verklaard hebben, zo warm was het niet meer en het water is ijskoud. Maar we hebben een zwembad, dus zwemmen zullen we. De rust van het eco systeem wordt verstoord met de Foo Fighters en Imagine Dragons. Na het zwemmen lopen we het dorp nog even in en eten in het gezelschap van Pepe de hond, een heerlijk zelf gekookt maal met uitzicht op het dal. Na het drinken van een drankje en het genieten van de sterrenhemel zoeken we ons bed op.