Dag 2 – budget ontbijt en diner op het strand van
18 September 2017 | Spanje, Málaga
We gaan op zoek naar een supermarkt voor ontbijt op het strand. Dit verliep soepel, we kiezen voor een ligbedje, je bent toch op vakantie. Zand kruipt toch waar het niet gaan kan, en om nou de eerste dag het zand al op plaatsen vandaan te moeten halen waarvan je niet wist dat het kon gaan, hadden we geen zin in…
De zee is ijskoud en onze tenen vriezen er bijna af, het was even doorbijten, maar na een paar pogingen liggen we dan toch eindelijk in de Middellandse Zee. Halverwege de dag hebben we een super goed plan. We gaan met onze seatzac de zee in. Echt een super goed plan, de uitvoering was echter wat minder. Kom in zee namelijk maar eens op een halve meter hoog wobbelig luchtbed. Ik kan je vertellen, dat lukt niet. Na een tijdje spelen liggen we dan ongelooflijk oncomfortabel op onze buik, in een kronkel op dat ding. Je zet toch door. Als we de zee uitgaan zit de zac vol met water, misschien was ie daar toch niet voor bedoeld.
We lopen enigszins rood verbrand terug naar ons hostel voor een ‘lekkere’ douche. Zeg maar gerust gewoon voor een douche. We scoren weer onderweg naar het strand een pizza en liggen, deze keer op droge, seatzacs op het strand met pizza en een biertje. Wie doet je wat. We worden vrienden met Scott, Evil en Michael, of Steve, Peter en Igol, we weten het niet. We doen even mee met de mannen en hun stokken met vuur, zonder vuur weliswaar, ons haar is ons te dierbaar.
Hierna doen we nog een drankje op het terras van Mercado Provenzat. Als je dronken wil worden in Malaga is dit de place to be. Je drinkt hier voor 0,40 een biertje, voor 1,20 heb je een halve liter. Niet verkeerd als je on a budget reist.
De avond kreeg ineens een bizarre wending. Dat wat we zelf al twee dagen toepassen, werd ineens op onszelf toegepast. Heren, wij bieden onze welgemeende excuses aan, we zullen jullie nooit, nooit, nooit meer als vlees behandelen. Een groepje heren komt aan het tafeltje voor ons zitten, en doet ernstige pogingen om ons onopgemerkt te bekijken. Echter, ze zitten een halve meter van ons vandaan en kijken per keer zo’n 58 seconden onze kant op. Zonder iets te zeggen weliswaar. Na een tijdje houden ze het voor gezien en staan ze op en vertrekken ze. Ook zonder iets te zeggen uiteraard. We kijken elkaar zwaar verbaasd aan en proberen te achterhalen wat het doel hiervan was. We komen er niet achter en zoeken ons bed op. We willen morgen naar Sierra Nevada en moeten nog een kamer boeken. Om kwart voor twee boeken we de nacht in Laroles, wat ongeveer een half uur duurt omdat Astrid blijkbaar niet op zichzelf lijkt en haar profielfoto niet matched met haar rijbewijs en paspoort. Eindelijk kunnen we high fiven op de goede afloop, als dat maar goed komt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley